dębieć

dębieć {{/stl_13}}{{stl_8}}cz. ndk IIIa, dębiećeję, dębiećeje, dębiećbiał, dębiećbieli {{/stl_8}}– zdębieć {{/stl_13}}{{stl_8}}dk IIIa {{/stl_8}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}1. {{/stl_12}}{{stl_7}}'ulegać silnemu wrażeniu, zdezorientowaniu pod wpływem niespodziewanego, zaskakującego zdarzenia': {{/stl_7}}{{stl_10}}Zdębieć na widok kogoś. Zdębiała, kiedy zobaczyła męża z inną. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}2. {{/stl_12}}{{stl_7}}'o potrawach: tracić smak na skutek stygnięcia; twardnieć': {{/stl_7}}{{stl_10}}Spieszcie się z zupą, bo kartofle dębieją. {{/stl_10}}